Titel: Het Dwaallicht
Auteur: Willem Elsschot
Oorspronkelijke uitgever: Van Kampen
Jaar van eerste druk: 1946
In het kort
De ik-verteller (Laarsmans) gaat op een nachtelijke tocht met drie oosterse zeelieden (die hij ‘zwartjes’ noemt) op zoek naar een onvindbare vrouw Maria van Dam.
Mening
Dit is het kortste boek dat ik voor het vak Nederlands in de zesde klas heb gelezen; het is slechts 60 pagina’s. Het gaat over een ik-verteller Laarsmans die drie zeelieden helpt met het zoeken naar een onvindbare vrouw. Het eerste dat opvalt (naast het geringe aantal bladzijden) is het taalgebruik. De zinsconstructie en de gebruikte woorden duiden op een tijdsverschil (wat klopt, het boek is in 1946 verschenen). Velen van mijn leeftijdsgenoten zullen storend vinden, maar ik vond het wel te doen. Het bracht iets van de sfeer van een andere tijd mee. Ik vraag me af hoe bijvoorbeeld een fantasyverhaal in deze schrijfstijl eruit had gezien. Verder zou er geen schrijver er tegenwoordig mee wegkomen om de zeelieden ‘zwartjes’ of ‘mijn zwartjes’ te noemen.
Het verhaal zelf interesseerde me eigenlijk niet zo. De thematiek wordt omschreven als ‘de tot mislukking gedoemde zoektocht naar de ideale vrouw als droombeeld van onvervulbare liefde’, met als centrale thematiek onvervulbare liefde. Dat de vrouw onvindbaar is, stond ook op de achterkant van het boek, dus je wist het einde al. Zo wordt het element van het je afvragen of ze hun doel gaan bereiken weggehaald. Ik zie in dat de vier kameraden aan het eind andere dingen vinden dan de vrouw, zoals dat hoewel ze afkomstig zijn uit andere volken er een vriendschap ontstaat, maar zo kun je het einde al een beetje voorspellen. Ik had het persoonlijk beter gevonden als je het boek leest en niet weet of ze de vrouw gaan vinden, er uiteindelijk achter komt dat ze de vrouw niet vinden en dan tot het einde komt waar de schrijver moralistische boodschappen in het boek verwerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten