Fenrir- Hella S. Haasse (6GE1)

Titel: Fenrir
Auteur: Hella S. Haasse
Uitgever: Querido
Jaar van eerste druk: 2000

In het kort
Een erg in wolven geïnteresseerde journalist komt een weekend terecht in de Ardennen bij een pianiste die wolven in haar achtertuin hield, waar alle aanwezige familieleden een geheim met zich meedragen.

Mening
Het sterkste punt van dit boek vind ik de sfeer: het grote huis midden in de Ardennen, een rijke familie met een verleden en geheimen en de interesse in wolven en mythologie. Het creëert gezamenlijk een mysterieuze sfeer. Het helpt ook dat één van de hoofdpersonages de journalist Matthias is, die vooral geïnteresseerd is in het feit dat hij gehoord heeft dat de beroemde pianiste Edith Walschade wolven in haar achtertuin hield. Hij houdt ontzettend van wolven en hij is bezig met het maken van een wolvenencyclopedie. Hiervoor bestudeert hij de boeken uit de bibliotheek van het huis.

Sommige passages zijn geschreven vanuit Matthias en sommige vanuit Edith. Matthias neemt de rol van de nieuwsgierige sympathieke buitenstaander: hij is onderzoeker en waarnemer, zoals de lezer zich ook voelt.  Vanuit Ediths perspectief krijgt de lezer een beter beeld van de familie Walschade, de spanningen binnen de familie, hun drijfveren en hun verleden. Zo blijkt dat Edith net zoveel of wel meer van wolven houdt als van Matthias.

Edith Walschade blijkt ook wolven in haar achtertuin te hebben gehouden, maar die zijn ontsnapt. Dat is ook de reden dat Matthias op het landgoed Breidbablick is terechtgekomen. Hij had eerder een oud-klasgenoot Rollo ontmoet. Hij houdt zich bezig met ongure zaakjes en is met Siv, de dochter van de zus van Edith, in aanraking gekomen en zij had hem gevraagd om langs te komen om de ontsnapte wolven neer te schieten.

De personages Rolle en Siv trokken mijn interesse niet. Ik vond ze allebei een beetje irritant en ik las liever over andere personages, zoals Matthias, Edith en Erwin Walschade. Erwin Walschade is de halfbroer van Edith, wiens bestaan ze tot voorkort niet kende. Erwin spreekt steeds over het naziverleden van hun vader en rassen. Het doet de lezer afvragen waarom hij doet van hij doet en waar het hele familieconflict om draait.

Ook de moeder van Siv en de zus van Edith, Gerda Blanck en haar man Egon (de vader van Siv) vond ik niet zo interessant. In was enkel benieuwd naar de drijfveren van Gerda om zo bezig te zijn met oude rituelen. Die zijn helaas niet gegeven in het boek. De spanning tussen Gerda en Edith is een belangrijk deel van het verhaal. Gerda houdt zich bezig met oude rituelen, ter ontsteltenis van Edith, en Edith is veel bezig met haar wolven, tot irritatie leidt bij Gerda, Egon en Siv.

Naar mijn smaak is het open einde te open. Het laat te veel vragen onbeantwoord en laat de lezer achter met het gevoel alsof het verhaal nog niet af was. Het verschilt ontzettend per persoon of ze dit einde waarderen, maar voor mij viel het tegen. In zijn totaliteit had het boek ook vele goede punten (zoals hierboven omschreven), dus houd ik een redelijk positieve gedachte over aan Fenrir.