Titel: Max Havelaar of de koffieveilingen van de Nederlandse HandelsmaatschappijAuteur: Multatuli (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker)
Uitgever: nrc boeken
In het kort
Een ambtenaar in Nederlands-Indië ontdekt op wat voor manier de de Nederlanders met de inlanders omgaan en daar verandering in probeert te brengen. Dat mislukt en hij neemt ontslag. In Nederland probeert hij met behulp van de afkeurenswaardige Batavus Droogstoppel een boek te schrijven over de wantoestanden in Nederlands-Indië.
Mening
Ik vond dit geen boek dat makkelijk wegleest. Het taalgebruik is wat verouderd, wat het lezen lastiger maakt. Daarnaast maakt de geprezen merkwaardige structuur van het verhaal het verhaal wat lastiger te volgen.
Zowel het personage van Droogstoppel als Max Havelaar doen waar ze voor zijn geschapen: Max Havelaar lijkt zeer goedaardig, dapper en vriendelijk in vergelijking met de laakbare Droogstoppel. Dit contrast werkt zoals Multatuli het bedoeld heeft en voegt wat karakter toe aan het boek.
Ook het tragische verhaal van Saïdjah en Adinda doet waar het voor is geschreven: laten zien dat de Javaan wordt onderdrukt door de Nederlander en inlandse bevolking. Het is een zeer verdrietig, maar wel mooi liefdesverhaal met een bitter einde.
Het einde van het hele boek staat bekend om het feit dat de roman wordt afgebroken tot een monoloog van Multatuli. Hij betoogt dat de mishandeling van de Javaan moet stoppen. Na Max Havelaar uit te hebben gelezen heb je als lezer het gevoel dat Multatuli gelijk heeft en de mishandeling moet stoppen. Multatuli heeft de roman enkel geschreven om gelezen te worden om zijn boodschap te verspreiden. Gezien het feit dat zijn boek vandaag de dag nog steeds beschouwd wordt als één van de belangrijkste werken in de Nederlandse literatuur, is dat hem gelukt. Het boek is ook nog steeds actueel (met thema’s over onmacht en strijd), wat het ook toegankelijker maakt voor jongere lezers.
beste Paulien
BeantwoordenVerwijderenik ben het in grote lijnen met u eens. Het boek vergt veel aandacht tijdens het lezen door zijn moeilijke schrijfstijl en het archaïsch taalgebruik. Ook vond ik de ietwat vreemde structuur van het boek een factor die de moeilijkheidsgraad van het boek deed stijgen. De tussenkomst van Multatuli zorgt er wel voor dat de lezer zich aangesproken voelt en blindelings geloofd wat hij zegt. Maar jammer genoeg kon ik de passage van Saïdjah en Adinda niet echt smaken.Ik vind dat dit niet goed de terreur weergeeft die plaatsvond in Indonesië. Ik kan wel begrijpen dat de iets meer romantische ingestelde personen van onze samenleving deze passage een leuk en ontspannend intermezzo vinden.
Het boek is zeker een aanrader voor mensen die geïnteresseerd zijn in de kolonisatie en uitbuiting van volkeren en meer bepaald het Indische volk.