De koeskoes en andere beesten- Midas Dekkers (5GE1)

Titel: De koeskoes en andere beesten
Auteur: Midas Dekkers
Uitgeverij: Contact

In het kort
Lichtvoetige schetsen over dieren en mensen.

Mening
Net als Poes is dit een bundel van verhalen van Midas Dekkers. Ditmaal gaat het niet alleen over poezen, maar over allerlei dieren. Er staan wel enkele dezelfde verhalen in als in Poes, zoals de verhalen De brompot, De boompoes en De tuinkat, maar de meeste verhalen zijn wel anders.

De verhalen zijn makkelijk te lezen en hebben de typische Midas Dekkers stijl van gedachtespinsels, onverwachte verbanden en scherpe humor. Een van deze gedachtespinsels komt uit het hoofdstuk De bok: mensen zijn nauwelijks geïnteresseerd of het stuk vlees dat ze aan het eten zijn afkomstig is van een mannetjes- of vrouwtjesdier. Ik heb daar zelf ook nooit bij stilgestaan, dus dit hoofdstuk riep bij mij op om na te denken. Een mooi voorbeeld van de scherpe humor zijn de slotregels van De fietser: ‘Er is geen enkele reden om aan de verstandelijke vermogens van een lichamelijk gehandicapte te twijfelen. Tot hij aan de paralympics mee wil doen natuurlijk.’

Eén van de terugkerende elementen is Midas Dekkers’ afkeer van sport, bijvoorbeeld in De fietser. Vele studies hebben het nut van sport wel degelijk bewezen, dus zijn uitspraak dat sport nutteloos zou zijn, lijkt me niet volledig gegrond. Dat hij een hekel heeft aan het uitoefenen van sport is daarentegen wat anders, naar mijn mening althans.

De passage over pelpinda’s uit het hoofdstuk De zee-egel is één van mijn favoriete passages uit deze bundel:

‘De mens streeft naar geluk, de Nederlander naar gezelligheid. Als het maar gezellig is, zijn wij tevreden. [...] De lol van pelpinda’s zit ’m niet in die pinda, maar in het pellen. Je weet van tevoren nooit zeker wat erin zit. Het blijft uitpakken. Elke pinda is een schatkistje dat je moet openbreken om te zien of de inhoud aan de verwachtingen voldoet. Hooggespannen zijn die niet, maar een heleboel kleine schatjes maken bij elkaar toch nog een hele schat.’

Het onderscheid tussen mens en Nederlander en het woord gezellig greep meteen mijn aandacht. Bij Engels hadden we het een keer gehad over dat er geen goede, eenduidige Engelse vertaling was voor het woord gezellig of gezelligheid. Daar moest ik bij het lezen van het bovenstaande stukje meteen aan denken.  Hoewel ik toen ik klein was niet vaak pinda’s heb gepeld, kon ik meteen een beeld vormen bij het gezellige pellen van pinda’s. Daarnaast vind ik de uitspraak een heleboel kleine schatjes maken bij elkaar toch nog een hele schat een mooie variatie op het welbekende wijsheid.